در فرهنگ ما، همیشه صدای درِ همسایه، صدای آشنا بوده است. در آذربایجان، هنوز وقتی چراغ خانه‌ای خاموش می‌شود، همسایه کناری آرام می‌پرسد: خیر است؟

این رسمِ دیرینه، همان میراثِ مهربانی است که از دلِ ایمان‌مان روییده؛ از همان‌جا که پیامبر(ص) فرمود:

به همسایه‌تان نیکی کنید، که خدا در نیکی به او، خیرِ شما را نهاده است.

پویش «همسایه امید، امیدِ همسایه» یادآور همین ارزش ها و روایتی است از انسان‌هایی که نمی‌خواهند در دوران رنج و گرفتاری همسایه شان را تنها بگذارند.

اینجا، در انجمن خیریه امید ارومیه، ما هر روز شاهد معجزه زیبای امیدیم که مردم شهر، به رسم همسایگی به کمک همسایه شان در سرای امید می آیند. سرایی که با دل مهربان خیرین، بیماران نیازمند و همراهان آنها را اسکان می دهد و در سه وعده، برای آنها غذای رایگان فراهم می کند.

میهمانان این سرا، بیمارانی هستند که از شهرهای دور برای درمان به امید، امیدوارند. بیمارانی که پس از شیمی درمانی و پرتودرمانی، نای بازگشت به شهر ندارند و لاجرم از استراحتند.

به رسم همسایگی مهر بورزید…

وقتی بیماری، با نان و لبخندی که بی‌نام به او می‌رسد، دوباره توان برخاستن می‌یابد، ما نیز دوباره می آموزیم که امید، نه فقط از دارو و درمانِ بیماری سیاه سرطان، بلکه از قلب هایی می تابد که ساده و صادق همراه دردهای بیمارانند.

سرطان، نامِ یک بیماری‌ست؛ اما نداشتنِ پناه، دردی‌ست بزرگ‌تر و ما در انجمن خیریه امید باور داریم که هنوز در این سرزمین، در خانه‌های پرنور و دل‌های بیدار، همسایگی زنده است؛ که تا دل‌هایی هستند که برای هم می‌تپند، چراغِ امید خاموش نخواهد شد.

پس بیایید، هر کدام‌مان چراغی باشیم برای خانه‌ای دیگر، تا با هم، در کنار بیمارانِ این سرزمین، شهرمان را دوباره روشن کنیم…زیرا وقتی ما «همسایه امید» می‌شویم، امید، در دلِ زندگی، دوباره جان می‌گیرد.

شما هم امید ما باشید. امید همسایه و همسایه امید، تا با قدرت بیشتری بگوییم که «هواتو داریم همسایه»

کمپین تامين هزينه خريد دو دستگاه دي سي شوك در راه است، با کمک های خود، به بیماران، امید و دلگرمی دهید.